Muurschildering Rutten

• Titel: Muurschildering
• Kunstenaar: Stefan Alberts met de plaatselijke jeugd
• Plaats: Muur voormalige supermarkt
• Materiaal: verf
• Geplaatst : juni 2013

Stefan legt uit hoe je het best een afbeelding kunt opbouwen. ‘Maak eerst een opzet in een lichte kleur, dan kun je er altijd weer overheen spuiten als het niet naar je zin is.’

Janny Beuling is lid van de Commissie Dorpsverfraaiing en legt uit waarom de jongeren juist hier een graffitikunstwerk maken: ‘De voormalige supermarkt was bij veel Ruttenaren een doorn in het oog. Na overleg met de eigenaar van het pand besloten we het met graffiti op te fleuren.’

‘In Rutten hebben verschillende leeftijdsgroepen al meegewerkt aan de verfraaiing van Rutten. Een groep volwassen vrijwilligers ging vorig jaar aan de slag met een social sofa en basisschoolkinderen hebben tekeningen gemaakt voor bloembakken met mozaïek. Nu was het tijd voor de jongeren.’

Zo’n twee weken geleden kwamen de jongeren bij elkaar om na te denken over een ontwerp. Wytze Wierda van Carrefour was hier ook bij aanwezig.

Wytze: ‘Dit is een mooie samenwerking tussen Rutten, Carrefour en Stefan van Klaver 5 Different Designs. Bij het ontwerp zijn we uitgegaan van de zes letters van het woord Rutten en de belangrijkste punten uit de dorpsvisie voor Rutten. Samen met de jongeren is hier een mooi ontwerp uit ontstaan.’

Na de uitleg van Stefan gaan de tieners zaterdag zelf aan de slag. ‘Ik durf niet te beginnen’, zegt de een. ‘Ik vind het best spannend’, zegt een ander. Voorzichtig spuiten ze de eerste lijnen op de muur.

Al snel groeit het zelfvertrouwen en gaan ze helemaal op in hun werk. Aan het eind van de dag staat er een prachtige kunstmuur. Natuurlijk krijgt iedereen z’n eigen ‘tag’ oftewel handtekening op ‘zijn’ of ‘haar’ letter.

Want dat hoort natuurlijk ook bij een graffitikunstwerk. Dorpsvoorzitter Bert Philipsen opent de muur door het te voorzien van een ‘tag’ van vereniging dorpsbelang.

bron: De Noordoostpolder (Jannette Weultjes)

Over Stefan Alberts

Als jochie van dertien had hij voor het eerst een spuitbus in zijn handen.
Nu is Zwollenaar Stefan Alberts (40) een graffitispecialist die tot ver buiten de landsgrenzen bekendheid geniet.
Wie wel eens met de trein reist, heeft zijn werk ongetwijfeld gezien. Vanaf het spoor heb je perfect zicht op zijn kunstwerk op het gebouw van orthodontiepraktijk Veldhuyzen van Zanten.
Ook op veel andere plekken in Zwolle is het werk van Stefan Alberts te bewonderen. Denk aan de kringloopwinkel in Zwolle-Zuid en het voetbalstadion. “Het leuke aan het stadion is dat de muren met mijn werk vaak terugkeren op foto’s en videobeelden.”

DE EERSTE KEER

Zijn liefde voor graffiti werd in 1985 aangewakkerd na het zien van een documentaire over breakdance en graffiti in New York. Alberts wilde leren breakdancen, maar toen hij de graffiti-artiesten aan het werk zag was dat van de baan. “Ik was zo onder de indruk van wat ik zag, dat ik het breakdancen ter plekke vergat.” Een paar maanden later spoot hij in Assendorp voor het eerst zijn zelfbedachte naam op een muur. Een vriend had hem verteld dat hij zijn naam op zoveel mogelijk plekken moest achterlaten. “Hij had alleen niet gezegd dat het illegaal is”, vertelt Alberts lachend. En dus koos hij een mooie zomeravond uit voor zijn eerste graffiti-ervaring. “Mijn naam stond nog niet op de muur of ik werd al gepakt.” Twee dagen later werd de muur schoongemaakt, op zijn kosten.

RECHTSZAAK

Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en Alberts gaat door. “Hier leer je van, zo moest het dus niet. Ik bedacht een nieuwe naam en verruilde het daglicht voor de avond.” Hij leerde dat hij niet te lang op één plek moest blijven. Lange tijd maakte hij er een sport van om overal zijn naam achter te laten. Later waagde hij zich ook aan pieces, grotere tekeningen met veel kleuren. Spuitbussen kocht hij van zijn zakgeld. Daarvoor had hij een goede deal gesloten met een autolakhandelaar. Lange tijd ging het goed, tot hij in 1988 weer gepakt wordt. Deze keer was het serieus. De opsporingsdienst hield een heuse razzia tegen graffiti-artiesten. “Wij waren gegroeid en serieuzer geworden, maar zij ook. Ze hielden ons een fotoboek onder de neus met daarin al ons werk.” Er volgde een rechtszaak en een voorwaardelijke straf.

KLAVER 5

Alberts besluit dat het roer om moet. Hij verruimt zijn blikveld en gaat de stad uit. Naar Amsterdam, waar gedoogplekken zijn voor graffiti-artiesten. Hij is daar ieder weekend te vinden, tot hij in 1999 de kans krijgt om met vier vrienden een bedrijf op te zetten: Klaver 5. De oud-eigenaar van hun stamkroeg gelooft in de jongens en in opdracht doen ze wat ze het liefste doen: kunstwerken maken. Na drie maanden stopt hun investeerder ermee en staan de jongens er GEBOREN VERFKUNSTENAAR VECHT VOOR GEDOOGPLEK 16 INTERVIEW alleen voor. “Dat was even slikken. Wij waren de creatievelingen, we wisten niet hoe we ons werk moesten verkopen.” De één na de ander haakt af, tot Alberts alleen overblijft. “Dat was mijn redding. Toen begon het echt goed te lopen.” Hij neemt vele rolluiken, schuttingen en slaapkamers onder handen. En hij geeft workshops. Een gouden vondst: bedrijven, scholen en ook vrijgezellengroepen tonen interesse. Klanten kunnen met hem de straat op naar legale plekken, maar ook graffiti op een canvasdoek is mogelijk. “Iedereen is enthousiast. Er zijn zelfs opa’s en oma’s die iets voor hun kleinkinderen maken.”

VANDALISME

Nog steeds floreert Alberts met zijn workshops. Op straat is hij minder te vinden. Als hij de straat op gaat is dat in andere steden, waar legale graf- fitimuren zijn. Niet alleen in Nederland, ook in New York en Berlijn heeft Alberts zijn handtekening al achtergelaten. In 2007 werd hij samen met veertien andere internationale graffitikunstenaars uitgenodigd voor een tour langs de westkust van Amerika. “Dat was een fantastische ervaring, we werden als helden onthaald.” Een groter contrast met Zwolle bestaat bijna niet. Hier worden Alberts en zijn maten gezien als vandalen die de stad vernielen. Legale muren zijn er niet meer en graffiti wordt gezien als geklieder. Ergens begrijpt Alberts dat wel. “Niet elke kriebel is even mooi. Zeker niet op een mooi klassiek pand.” Toch veroordeelt hij de huidige generatie kunstenaars niet. “Dat zou krom zijn, want ik heb er zelf net zo hard aan meegedaan.” Samen met andere kunstenaars maakt hij zich al jaren hard voor de terugkeer van legale graffitiplekken. Tot nog toe zonder resultaat. Onbegrijpelijk, vindt Alberts. “De jongeren die nu de stad vol schrijven, kunnen de kunstenaars en grafisch vormgevers van morgen zijn. Een gedoogplek kan dit talent stimuleren, maar dat ziet de gemeente niet. Die gooit hen op de stapel vandalisme.”

TEKST: NUL38 MAGAZINE/CHANTAL DUTE