Verdwenen in 2020
- Titel: Energio
- Kunstenaar: Roelofs & van Reede
- Plaats: Schapenpad Espel
- Materiaal: Roestvrij staal
- Geplaatst: 1987
Dit kunstwerk is verwijderd
Dit kunstwerk is geschiedenis. Het kunstwerk is onherstelbaar beschadigd geraakt tijdens werkzaamheden – niet gerelateerd aan het kunstwerk.
Het energiebedrijf Innogy heeft het kunstwerk verwijderd. Het bestaat dus niet meer.
Met dank voor de informatie : Ronald Sutmuller, woordvoerder Innogy
Over het kunstwerk
Vlakbij de toegang tot het windmolenpark staat dit kunstwerk. Het is daar geplaatst ter gelegenheid van de ingebruikneming van het windpark in 1987 en gefinancierd door de IJsselmij.
Energio is een ode aan de windmolen, zowel in de klassieke als in de moderne gedaante. Het beeld bestaat uit dertien stalen palen die scheef in de grond gezet zijn.
Ze staan in de vorm van en Y opgesteld, waarmee Roelofs en Van Reede verwijzen naar de contour van een moderne molenwiek van het type zoals dat in het windpark in de Noordoostpolder gebruikt wordt; de plattegrond geeft de ware grootte van zo’n molenwiek aan.
De kruislingse stand van de palen heeft betrekking op de vorm van klassieke molenwieken.
Door de geleidelijke hoekverschuiving moeten de palen bij het passeren de indruk van draaiende wieken geven.
Om dit effect te versterken zijn er bovenin de palen lichtstroken aangebracht. Zo worden wind en energie met elkaar verbonden.
Het object heeft een dubbele relatie met windenergie: niet alleen omdat de vorm op windmolens geïnspireerd is, maar ook omdat het overvloedig gebruik van lichtornamenten de indruk wekt dat de hiervoor gebruikte energie niets kost.
En zolang de wind gratis over de Noordoostpolder waait is dat eigenlijk ook een beetje waar.
(uit: Een kunstreis door Flevoland van Han Lörzing )
Over de kunstenaar
Rinus Roelofs werd in 1954 geboren in Steen.
In het beeldende werk van Rinus Roelofs vormt structuur een hoofdelement. Het gaat hierbij om structuur zoals die om ons heen te zien is, gegroeid of gemaakt, maar ook om de patronen die vanuit de wiskunde tot stand zijn gekomen. Door verschillende structuren met elkaar in verband te brengen, komt de kunstenaar tot spectaculaire verwevingen, transformaties en metamorfosen. Een deel van de ontwerpen van Rinus Roelofs roept associaties op met het werk van M.C. Escher, maar dan op driedimensionale wijze. In het ontwerpproces bedient de kunstenaar zich als onderzoeker en vernieuwer van de nieuwste computertechnieken. Het kunstwerk met daarin verwerkt een dubbellopende möbiusband is hiervan een treffend voorbeeld: zonder hulp van de computer had het kunstwerk niet ontworpen en uitgevoerd kunnen worden.
Een belangrijk onderdeel in het werk van Rinus Roelofs zijn de zelfdragende constructies zoals staven-structuren, meerlagenschuifconstructies en schijvenbollen die ieder voor zich volstrekt zelfdragend zijn. De door de kunstenaar toegepaste koppelregels voor stapeling van staafelementen tot zelfdragende koepelconstructies zijn uniek te noemen. Leonardo da Vinci is de enige kunstenaar tot nu toe die, zij het in de eerste fase van onderzoek, aandacht heeft besteed aan deze stapeltechniek. In het kader van Schaal en Maat zijn twee zelfdragende koepelconstructies, tezamen ongeveer 125 boomstammen, door Rinus Roelofs ontworpen en opgebouwd.
bron rinusroelofs.nl
Verdwenen in 2020
Er is op deze plek een nieuw bedrijfspand gebouwd. Het kunstwerk ‘Overvloed’ is daarbij spijtig en ietwat onbenullig verloren gegaan.
Overvloed
Emmeloord, Bedrijfsweg 66 t/m 88
Notie 1993. Afmeting: 105 x 78,5
geplaatst in 1993
kunstenaar: Hans ’t Mannetje
Deze gevelsteen is geplaatst op een trapeziumvormig muurtje op een grasveldje tussen de bedrijfspanden.
Het is een typisch poldertafereel. Aardappelruggen op het boerenland.
Op de voorgrond een overvolle emmer met melk. Overlopend, lees overvloed.
Een vruchtbare polder. Het beloofde land, overvloeiend van melk (en honing)
De voorstellingen van kunstenaar ’t Mannetje bevatten vaak metaforen en dubbele betekenissen.
Hij vertaalt de opdracht in een stuk ruw gehakte natuursteen. Hij hakt zijn stenen uit bianco del mare, harde kalksteen uit het Middellandse Zeegebied. ‘Ik kom fossielen tegen van 165 miljoen jaar geleden. Zo oud is die steen waar ik dagelijks mee omga. Ik leef dus voortdurend 165 miljoen jaar terug.’
Polychromie: rand en fond crèmekleurig, de voorstelling in natuurlijke kleuren, de letters zwart.
De steen is gemaakt ven Bianco del Mare , een lichte witachtige kalksteen afkomstig uit Kroatië.
Mariabeeld geschonken in 2020
De rooms-katholieke Sint Josephkerk in Zandberg bestaat 175 jaar. De parochianen luisteren dat jubileum op door zichzelf een Mariakapel in het voormalige baarhuis cadeau te geven. Bij de entree van het rooms-katholieke kerkhof in Zandberg staat een gebouw waar ooit lichamen werden opgebaard. Binnenkort doet het dienst als Mariakapel.
In de aanloop naar die viering overlegden de bestuurders over de wijze hoe dat feest op te luisteren. Toen kwam een langgekoesterde wens naar voren: een eigen Mariakapel. ,,Zo’n kapel hadden we hier nooit”, aldus Mensen-Wilkens. ,,We besloten dat we zouden proberen er eentje te krijgen.”
Een plek was snel gevonden: het oude stenen baarhuis. ,,Dat heeft al lang geleden zijn oorspronkelijke functie verloren en is nu een opslagplaats. We besloten dat gebouw op te knappen. Dat is inmiddels grotendeels gebeurd.’’
Vervolgens moest een Mariabeeld worden gevonden. ,,Zulke beelden zijn erg duur. Maar in Emmeloord is een kerk afgebroken en daarin stond een groot Mariabeeld. Onze pastoor Jos Deuling heeft contacten met de pastoor daar en we kunnen dat beeld krijgen. Daar zijn we heel blij mee.’’
Bron: Dagblad van het Noorden
www.emmeloord.info : Navraag bij pastoor Victor A.H.Maagd van de rooms-katholieke ST. Michaelkerk in Emmeloord leerde mij dat het om de St. Jan de Doper kerk van Kraggenburg gaat. Deze kerk is niet afgebroken, maar is sinds 2014 niet meer in gebruik. Het gebouw is door ‘Oost en van Tilburg’ omgevormd tot 5 woningen. Presentatrice Dolores Leeuwin van Omroep Flevoland heeft er een mooi beeldverslag van gemaakt.
2013
- Diana, godin van de jacht.
- Kunstenaar : Kiny Copinga
- Plaats : Tollebeek
- Geplaatst in 1995
- Gestolen: 20 augustus 2013
Tot 2013 stond ‘Diana’ van de kunstenares Kiny Copinga in Tollebeek.
Diana is de Godin van de jacht, de rode draad door Tollebeek.
Helaas is het met bruut geweld van zijn sokkel gerost en gestolen.
De dieven hadden meer oog voor de oud-ijzerprijs (brons) dan voor kunst.
Het werk was niet te reproduceren.
Okke Weerstand (1969 Urk) werd gevraagd een nieuw ontwerp te maken voor deze plaats.
De creatief ontwerper zette de Godin Diana woensdag 17 juni 2015 inclusief heel haar mythische ongrijpbaarheid terug in Tollebeek.
Het werk is in 2015 vervangen door een kunstwerk met de naam:
Verdwenen Diana
2011
- De danseres
- Kunstenaar: Jan de Graaf
- plaatst Emmeloord Muzisch Centrum
- Geplaatst: 1989
- Gestolen : 2011
In het weekeinde van 8 en 9 januari 2011 werd ze gestolen: de sierlijke ballerina die al sinds 1989 de ingang van het Muzisch Centrum Emmeloord markeerde.
Iets meer dan een jaar later heeft een van haar bronzen zusters de leegte die ze achterliet gevuld.
De nieuwe ballerina is een ander kunstwerk uit dezelfde serie ballerina’s die kunstenaars Jan de Graaf in 1989 maakte.
2011
Politie waakt.
Dit werk van bijna twee vierkante meter groot is gemaakt in epoxy.
W. Maris uit het plaatsje Heumen heeft het in 1968 ontworpen voor het politiebureau van Emmeloord.
Het stelt een politieman voor die bescherming biedt aan twee burgers, een man en een vrouw.
Het heeft altijd gehangen op de gevel van het politiebureau in Emmeloord, maar toen die gevel werd vervangen door een gevel in glas was er voor het werk geen plaats meer en is het geschonken aan het museum Jac Maris – Marishuis in Heumen (Gelderland)
Gestolen in 2008
Beelden uit de serie ‘huisje Boompje beestje’. Kunst op kniehoogte. Realisatie 2004. Een kunstroute langs de Verhagenlaan, speciaal voor en met kinderen. Helaas zijn vele werken omwille van het brons op 24 september 2008 ontvreemd.
2009
- Titel: Vruchtbaarheidsteken
- Kunstenaar: Huub Kortekaas
- Plaats: De Deel Emmeloord
- Geplaatst: 1961
- Verwijdert: 2009
Dit beeld is het eerste ‘teken’ uit een serie van 5 Vruchtbaarheidstekens.
Het is ontstaan in de periode 1960-1965 in zijn toenmalig atelier in de “Oude Toren”.
Ik citeer uit zijn mail aan mij:
” Toen het beeld klaar in de Toren stond, zocht ik een goede plek waar dit Vruchtbaarheidsteken optimaal in haar betekenis tot haar recht zou komen en mijn gevoelens gingen richting de Noordoostpolder. Tot mijn verbazing werd ik kort daarop door dokter Jansen namens de Gemeente NOP benaderd om deel te nemen aan een expositie ter gelegenheid van het 20 of 25 jarig bestaan van deze polder. Tot mijn grote vreugde werd dit ‘teken’ aangekocht “.
Het beeld is gemaakt van beton en bekleed met een laag terrazzo. Aan de foto’s op mijn site vond dhr Kortekaas te zien dat dit bijzondere vroege werk van zijn hand een intensieve restauratie verdiend en dat de plek visueel toegankelijker en interessanter zou moeten zijn.
De kunstenaar hecht veel waarde aan dit kunstwerk, omdat vanuit dit beeld een oeuvre van ruim 40 jaar is ontstaan!
2004
- Titel: WASDOM ZON EN GOLF
- Kunstenaar: Jan van Eyl
- Plaats: Emmeloord voor de Landbouwpraktijkschool
- geplaatst: 1965
- verdwenen: 2004
Met het opheffen van de Landbouwschool is het beeld ook verdwenen.
Reactie De Noordoostpolder 1964:
WASDOM ZON EN GOLF
Het plastiek bij de landbouwpraktijkschool, opgebouwd uit drie abstraherende figuratieve elementen, bezit een dubbel gezicht, Vanaf de Urkerweg zien we het beeld zoals de kunstenaar, Jan van Eyl, het voor ogen heeft gehad. Van links naar rechts beeldt het uit: de Wasdom (grondachtige figuur waarop het gewas groeit) zon (zonachtig figfuur als symbool van licht en warmte) en golf (golfachtige figuur als symbool van water).
Het eerste element geeft het jonge gewas te velde weer. De twee anderee lementen moeten de groei van het jonge gewas stimuleren. Deze groei is slechts mogelijk door zonnewarmte en water. Om duidelijk weer te geven dat deze 3 elementen in elkaar overlopen, grijpen ze door holle en bolle konstrukties in elkaar. Vanaf de binnenplaats komt meer het tweede gezicht naar voren. Hierin herkennen we nl. de historie van de Noordoostpolder. Bekijken we het van links naar rechts dan zien we achtereenvolgens de inpoldering, drooglegging en wasdom. Het plastiek is met opzet geplaatst tussen de school en het internaat, opdat het hierbij een verbindende funktie zou vervullen. De schepper van het plastiek is de heer Jan van Eyl, oud 39 jaar, van beroep beeldhouwer, wonende IJsbaan 39 te Enschede.
Na zijn opleiding bij prof. Esser aan de Rijksacademie te Amsterdam heeft hij een half jaar in Parijs gestudeerd (o.a. bij Courvoisier en Zad kine). Het stenentijdperk” heeft de heer van Eyl al een tijdje achter de rug, daar hij steen een te massief materiaal vond om zijn gevoel voor dik en dun” en hol en bol” uit te drukken. Een voorlopige vervanger werd toen het brons. Via het bronzen tijd perk” is de heer van Eyl beland bij het koper. Voor de heer van Eyl is koper het meest ideale materiaal om zijn indrukken weer te geven. Het is niet massief, niet materialistisch, makkelijk tot dikke en dunne, holle en
bolle construkties te verwerken. Een nadeel van het werken met koper is dat de koperen plaat door de sterke warmtegeleiding een andere vorm aanneemt dan gewenst is. De heer van Eyl vindt dat naturalistische figuren een simplistische voorstelling geven. Om te voorkomen dat men na een eerste oogopslag ( en tevens dus na direkte herkenning van de figuur) door zal lopen, werpt de heer van Eyl in figuratieve voorstellingen graag problemen op. Men is dan eerder geneigd om er even bij stil te staan en om zich te bezinnen op datgene wat in het beeld gesymboliseerd wordt.
1989
Gevelobject Nutsspaarbank – Onder de Toren
Bij de sloop van het oude pand is dit werk opgeslagen in het SNS Bankhistorisch Archief te Kampen.
Meer foto’s : link
1980
Ontstaan Nieuw Land
Gemaakt door Herman Nieweg
Dit beton reliëf sierde de gevel van ’t Voorhuys, totdat de hotel-aanbouw zijn eigen entree kreeg.
Het is daarna in opslag gegaan.
In de jaren ’90 heeft het kunstwerk door Joop Masséus nog een fris kleurtje gekregen.
Dit glas-in-loodraam is geplaatst geweest als deurraam bij familie De Feijter-Dees aan de Klutenweg 6. Gekomen in 1941 vanuit Zeeuws-Vlaanderen naar de Noordoostpolder en krijgt in uitgifte 1950 een bedrijf toegewezen. Vader De Feijter senior was in Zeeland een bekend paardenfokker.
Het glas-in-loodraam beeldt in het midden een ploegende boer met drie Zeeuwse trekpaarden af. De trekdieren worden met één lijn bemend. Men noemt het de hoplijn.
Bovenin de spreuk ‘Suetus Aratro’ hetgeen betekend: gewend aan de ploeg. De spreuk wordt in tweeen gedeeld door het monogram van het echtpaar De Feijter-Dees. Onder de ploegscène is het tijdvlak vermeld dat De Feijter in de polder werkzaam was voordat hij in aanmerking komt voor een bedrijf.
Daaronder een afbeelding van het heraldische wapen van Zeeland met de spreuk: ‘Luctor et Emergo’.
daarbij de boerderijen van de ouders van beide echtlieden en plaatsnamen van herkomst. Boven in de symbolisering van het water en land met vissersschepen, het storten van steen voor dijkbouw en een rupstrekker voor landontginning. In de vier hoeken de geteelde producten aardappelen, suikerbieten, tarwe en vlas. Het laatste product is ‘geïmporteerd’ uit Zeeland.
Naam van de ontwerper is Teun van der Veen (1902 – 1991) uit Zwolle en Hendrik Gerrit Bokhorst (1890 – 1972). Glazenier uit Deventer.
Het kunstwerk is in bruikleen bij het Nieuw Land Erfgoedcentrum in Lelystad.
2011 Nagele
Reliëf sportende figuren, Wijksportgebouw
In 2011 heeft het Wijksportgebouw plaats gemaakt voor het MFC ‘Het Rietveld’.
Aan de buitengevel van het oude Wijksportgebouw bevond zich een reliëf.
Het verbeeldt twee spelende kinderen die een bal omhoog houden.
Het werd in 1969 ontworpen door architect Geytenbeek.
Dankzij een reddingsactie van gymlerares Marianne van Maanen is het reliëf in december 2010 uit de muur gezaagd en in een frame geplaatst. Van Maanen zou een bedrag hebben aangevraagd voor herbestemming van het kunstwerk en van het Prins Bernhard Fonds een bedrag van 2500 euro
toegezegd hebben gekregen. Anjo Geluk van Museum Nagele vertelde echter dat het kunstwerk nog steeds bij Van Maanen thuis ligt opgeslagen en dat er geen concrete plannen zijn voor herbestemming.20
Ook blijkt uit de notulen van de jaarvergadering van de Vereniging Dorpsbelang Nagele 21 maart 2013 dat de vereniging een oproep doet voor ideeën.
De gemeente Noordoostpolder heeft aangegeven dat het reliëf ergens in een landbouwschuur staat is en in tweeën is gebroken.
Daarnaast gaf de gemeente aan dat de vraag is gesteld aan het dorp wat ermee moet gebeuren en hoe dat ondersteund kan worden.
Hoe het ook zij, het is tot op heden onduidelijk is wat met het kunstwerk gaat gebeuren en het is mogelijk onherstelbaar beschadigd.21
Het vinden van een juiste plaats is daarnaast lastig, mogelijk is dit na de herstructurering van het groen beter te overzien.
De aanbeveling is om te kijken of de schade te overzien is en in samenspraak tussen betrokken partijen een realistische en wenselijke bestemming te vinden voor het reliëf.
Mogelijk is herplaatsing mogelijk bij de nieuwbouwplannen of is er ruimte in het museum.
In Theater ’t Voorhuys was vroeger, achter de foyer een wand van glas-in-lood, gebrandschilderd glas, ook wel glas-appliqué genoemd. (bron)
Enkele panelen hangen nu in het Muzisch Centrum
Tijdens de bouw van het gebouw van de NAK was al duidelijk dat er ruimte was voor kunst. Door de percentage- of éénprocentsregeling mocht bij openbare- en publieksgebouwen 1,5 procent van de bouwkosten gebruikt worden voor kunst. Omdat de architecten daarvan op de hoogte waren, werd zoiets vaak meegenomen met het ontwerp.
Zo ook hier. Daarom werd hier samengewerkt tussen de architecten en met de kunstenaar Dick Zwier.
Dick Zwier verfraaide het iets langere gebouw van de Keuringsdienst met 8 panelen aan beide zijden,
en het iets kortere Landbouwhuis met 7 panelen per zijde. (zie foto’s)
De panelen zijn gemaakt volgens de sgraffito techniek. Drie lagen cement in de kleuren wit, grijs en zwart.
Het stucwerk is in 1987 gerestaureerd.
Alle info : link