Zandkorrel (het ei)

Aan de IJsselmeerlaan ligt een ei van grijs graniet en groen licht. Een zware kolos van 9000 kg.

Het ligt breed en dwars tegen een rijtje bomen. De banden van het ovale steen steken helder af tegen het groene niets, tegen een prisma van licht. Als je het heuveltje oploopt blijken het repen glas te zijn. Door glas kijk je heen, maar de rand is groen en toch doorzichtig.
Wie op de platen kijkt ziet boven de volgende laag steen een prisma, een olievlek in kleur.

De keuze voor glas bij het maken van beelden is bijzonder. Haar specifieke eigenschappen, de doorzichtige helderheid en de schijnbare gewichtloosheid, staan in directe tegenstelling tot de essentie ven het beeld. Beeldhouwwerk is verbonden met massa, formaat en gewicht.
Het glas is aanwezig door de weerspiegeling, maar ook door de tint die ontstaat wanneer het glas gestapeld wordt. Bij stapeling ontstaat er een zacht gekleurde massa, met een grote mate van transparantie. Vaak zoekt Van Loo de combinatie met andere materialen zoals steen, waardoor er een sterk contrast ontstaat. Hij snijdt en breekt het glas op zo´n manier dat het breukvlak oneffen wordt. Zo ontstaat er lichtreflectie die elke beweging accentueert.
Door het gebruik van glas ontstaat er ruimte in het ‘ei’ , de massa, het steen, wordt losgetild door transparant materiaal toe te passen. Het gevolg is een merkwaardige omkering van het traditionele beeld.
De combinatie van glas met het afgebrande grijs blauwe graniet verwijst naar de vraag:

‘wat is het gewicht van licht?’

De middellijn van dit werk bestaat uit een brede laag glasplaten die allemaal op een speciale manier zijn gesneden en bewerkt. Met de zon in de rug van het beeld, zijn het vier grijze strepen die met de groene of blauwe strepen al naar gelang de lichtinval in het glas een ovaal vormen. Hier speelt een schijnbaar conflict in het werk, het steen lijkt te drijven op lagen licht.
Bert van Loo rekt het oorspronkelijke enorme stenen ei op door het glas. Glas dat breekbaar is, maar toch de druk van het steen weerstaat. Het zijn de banden van glas die juist het steen breken. Vorm en uitwerking zijn uitermate doordacht, maar bestaan door de kracht van een spontane inval.
Dit beeld voegt zich naar zijn omgeving tot het opeens opvalt en nooit meer weg te denken is van die plek.