Dit gedeelte van het Voorsterbos heeft de naam Waterloopbos gekregen omdat hier van 1951 tot 1996 het Waterloopkundig Laboratorium was gevestigd. Ze bouwden veel proefopstellingen zoals de havens van IJmuiden, Lagos, Bangkok en ook de Deltawerken.

Het laboratorium is in 1996 vertrokken en Natuurmonumenten heeft de grond verworven. Alle proefopstellingen zijn in het bos achtergebleven. De natuur mag het weer overwoekeren en terug nemen. Dat is de filosofie. Zoals de ingenieus van het laboratorium de natuur heeft gebruikt om de loop naar zijn hand te zetten, zo zal zal de natuur nu onze voetafdruk weer terugnemen en zich herstellen.

Dit grootste model, de Deltagoot, stamt uit 1980. Het is een enorme betonnen bak van 240 meter lang, 5 meter breed en 7 meter diep, bedoeld om de Oosterscheldekering te testen.

Natuurmonumenten wilde deze Deltagoot graag een nieuwe bestemming geven.
RAAAF en Atelier de Lyon kregen in 2018 de opdracht.
De Deltagoot, die indertijd boven het maaiveld was gebouwd en daarna weggewerkt in een grote zandheuvel, werd weer uitgegraven. Daarna is er een slotgracht uitgegraven zodat de bak prachtig  spiegelt in het water.

Een lange betonnen bak zou wel erg saai zijn. Daarom werden er in verschillende formaten betonnen platen uit de 80 cm dikke wanden gezaagd. Die platen werden vervolgens een kwartslag gedraaid en onder verschillende hoeken gekanteld en als hellend vlak weer in de wanden gelegd.

De ritmisch gekantelde platen lijken bijna op golven die langzaam voortrollen in de richting van de kust. De ontwerpers omschrijven het kunstwerk als “een eerbetoon aan de majestueuze en schijnbaar onverwoestbare kracht van de Nederlandse Deltawerken”

En de ontwerpers hopen dat de hele bak opnieuw begroeid wordt met algen en mossen.

---

 

 

What is it you’re looking at. It’s an artwork. And quit a huge artwork, a landmark. What does it represent? I will explain.

In this area,  during the nineteen fifties and sixties hydraulic engineers tested major water management projects, without the aid of a computer, but just by simulating the reality.
The Delta Works were tested here, as well as eg. the ports of Rotterdam, Lagos, Istanbul and Bangkok.
Due to the computer in the 80th and 90th , this research laboratory has left this place in 1996.

Their hydrological models remained in the forest. Nature can overgrow it and will take it back. That’s the philosophy. So that’s why you’ll find wave machines in the water, here in the Waterloopbos woods.

Some models where demolished, like the 233 meter long wave gutter, the so-called Deltagoot.
This famous ‘Delta Gutter’ has been transformed. The artists Ronald Rietveld and Erick de Lyon cut huge concrete panels of different heights from the 250 meter Delta Gutter, turning them 90 degrees. The result is a magical experience in a labyrinthine environment. Stand amazed at the way light and dark interact and enjoy the beautiful views of surrounding nature. Deltawerk// is an ode to the past and the great engineering work that was done here.

 

 

Dieser Teil des Voorsterbos wird Waterloopbos genannt, weil sich hier von 1951 bis 1996 das Waterloopkundig-Labor befand. Sie bauten viele Testanlagen wie die Häfen von IJmuiden, Lagos, Bangkok und auch die Deltawerke.

Das Labor verließ das Unternehmen 1996 und Natuurmonumenten erwarb das Grundstück. Alle Testaufbauten wurden im Wald belassen. Die Natur könnte es erneut überwuchern und sich zurückerobern. Das ist die Philosophie. So wie der Geniale im Labor die Natur nutzte, um den Kurs nach seinem Willen zu lenken, wird die Natur nun unseren Fußabdruck zurückerobern und sich selbst wiederherstellen.

Dieses größte Modell, der Delta Flume, stammt aus dem Jahr 1980. Es handelt sich um einen riesigen Betontank mit einer Länge von 240 Metern, einer Breite von 5 Metern und einer Tiefe von 7 Metern, der zum Testen der Oosterscheldekering gedacht ist.

Natuurmonumenten wollte diesem Delta-Gerinne einen neuen Zweck geben.
RAAAF und Atelier de Lyon erhielten 2018 den Zuschlag.
Der Delta Flume, der über dem Boden errichtet und dann in einem großen Sandhügel verborgen wurde, wurde erneut ausgegraben. Anschließend wurde ein Wassergraben ausgehoben, damit sich der Tank schön im Wasser spiegelt.

Ein langer Betonkasten wäre sehr langweilig. Deshalb wurden aus den 80 cm dicken Wänden Betonplatten in unterschiedlichen Größen geschnitten. Diese Platten wurden dann um eine Vierteldrehung gedreht und in verschiedenen Winkeln geneigt und als schiefe Ebene wieder in die Wände eingesetzt.

Die rhythmisch geneigten Platten ähneln fast Wellen, die langsam auf die Küste zurollen. Die Designer beschreiben das Kunstwerk als „eine Hommage an die majestätische und scheinbar unzerstörbare Kraft der niederländischen Deltawerke“.

Und die Designer hoffen, dass das gesamte Becken mit Algen und Moosen nachgewachsen wird.

for English,  scroll down

Dit gedeelte van het Voorsterbos heeft de naam Waterloopbos gekregen omdat hier van 1951 tot 1996 het Waterloopkundig Laboratorium was gevestigd. Ze bouwden veel proefopstellingen zoals de havens van IJmuiden, Lagos, Bangkok en ook de Deltawerken.

Het laboratorium is in 1996 vertrokken en Natuurmonumenten heeft de grond verworven. Alle proefopstellingen zijn in het bos achtergebleven. De natuur mag het weer overwoekeren en terug nemen. Dat is de filosofie. Zoals de ingenieus van het laboratorium de natuur heeft gebruikt om de loop naar zijn hand te zetten, zo zal zal de natuur nu onze voetafdruk weer terugnemen en zich herstellen.

Dit grootste model, de Deltagoot, stamt uit 1980. Het is een enorme betonnen bak van 240 meter lang, 5 meter breed en 7 meter diep, bedoeld om de Oosterscheldekering te testen.

Natuurmonumenten wilde deze Deltagoot graag een nieuwe bestemming geven.
RAAAF en Atelier de Lyon kregen in 2018 de opdracht.
De Deltagoot, die indertijd boven het maaiveld was gebouwd en daarna weggewerkt in een grote zandheuvel, werd weer uitgegraven. Daarna is er een slotgracht uitgegraven zodat de bak prachtig  spiegelt in het water.

Een lange betonnen bak zou wel erg saai zijn. Daarom werden er in verschillende formaten betonnen platen uit de 80 cm dikke wanden gezaagd. Die platen werden vervolgens een kwartslag gedraaid en onder verschillende hoeken gekanteld en als hellend vlak weer in de wanden gelegd.

De ritmisch gekantelde platen lijken bijna op golven die langzaam voortrollen in de richting van de kust. De ontwerpers omschrijven het kunstwerk als “een eerbetoon aan de majestueuze en schijnbaar onverwoestbare kracht van de Nederlandse Deltawerken”

En de ontwerpers hopen dat de hele bak opnieuw begroeid wordt met algen en mossen.

---

What is it you’re looking at. It’s an artwork. And quit a huge artwork, a landmark. What does it represent? I will explain.

In this area,  during the nineteen fifties and sixties hydraulic engineers tested major water management projects, without the aid of a computer, but just by simulating the reality.
The Delta Works were tested here, as well as eg. the ports of Rotterdam, Lagos, Istanbul and Bangkok.
Due to the computer in the 80th and 90th , this research laboratory has left this place in 1996.

Their hydrological models remained in the forest. Nature can overgrow it and will take it back. That’s the philosophy. So that’s why you’ll find wave machines in the water, here in the Waterloopbos woods.

Some models where demolished, like the 233 meter long wave gutter, the so-called Deltagoot.
This famous ‘Delta Gutter’ has been transformed. The artists Ronald Rietveld and Erick de Lyon cut huge concrete panels of different heights from the 250 meter Delta Gutter, turning them 90 degrees. The result is a magical experience in a labyrinthine environment. Stand amazed at the way light and dark interact and enjoy the beautiful views of surrounding nature. Deltawerk// is an ode to the past and the great engineering work that was done here.

Dieser Teil des Voorsterbos wird Waterloopbos genannt, weil sich hier von 1951 bis 1996 das Waterloopkundig-Labor befand. Sie bauten viele Testanlagen wie die Häfen von IJmuiden, Lagos, Bangkok und auch die Deltawerke.

Das Labor verließ das Unternehmen 1996 und Natuurmonumenten erwarb das Grundstück. Alle Testaufbauten wurden im Wald belassen. Die Natur könnte es erneut überwuchern und sich zurückerobern. Das ist die Philosophie. So wie der Geniale im Labor die Natur nutzte, um den Kurs nach seinem Willen zu lenken, wird die Natur nun unseren Fußabdruck zurückerobern und sich selbst wiederherstellen.

Dieses größte Modell, der Delta Flume, stammt aus dem Jahr 1980. Es handelt sich um einen riesigen Betontank mit einer Länge von 240 Metern, einer Breite von 5 Metern und einer Tiefe von 7 Metern, der zum Testen der Oosterscheldekering gedacht ist.

Natuurmonumenten wollte diesem Delta-Gerinne einen neuen Zweck geben.
RAAAF und Atelier de Lyon erhielten 2018 den Zuschlag.
Der Delta Flume, der über dem Boden errichtet und dann in einem großen Sandhügel verborgen wurde, wurde erneut ausgegraben. Anschließend wurde ein Wassergraben ausgehoben, damit sich der Tank schön im Wasser spiegelt.

Ein langer Betonkasten wäre sehr langweilig. Deshalb wurden aus den 80 cm dicken Wänden Betonplatten in unterschiedlichen Größen geschnitten. Diese Platten wurden dann um eine Vierteldrehung gedreht und in verschiedenen Winkeln geneigt und als schiefe Ebene wieder in die Wände eingesetzt.

Die rhythmisch geneigten Platten ähneln fast Wellen, die langsam auf die Küste zurollen. Die Designer beschreiben das Kunstwerk als „eine Hommage an die majestätische und scheinbar unzerstörbare Kraft der niederländischen Deltawerke“.

Und die Designer hoffen, dass das gesamte Becken mit Algen und Moosen nachgewachsen wird.

In de Noordoostpolder is naar ieder dorp een vaart aangelegd.
Die vaarten waren bedoeld voor de waterhuishouding en voor het transport over water van suikerbieten, graan en aardappels.
Boeren vervoerden de oogst met trekker en wagen naar de loswal.
De volle kar werd eerst gewogen op de weegbrug die u een eindje verderop ziet.
Vervolgens werd de wagen achteruitrijdend de brug op gereden en gelost in een binnenvaartschip.
Daarna werd de lege kar opnieuw gewogen zodat ‘de tarra” bekend was.

Ieder dorp lag aan een vaart en had een loswal. Alleen in Kraggenburg kwam de vaart niet tot in het dorp, maar tot de overkant van de weg.

Er zijn nog bietenbruggen in Emmeloord, Ramspol, Marknesse en Kraggenburg.
De bruggen in Creil, Rutten, Luttelgeest en de Zuiderkade in Emmeloord zijn verdwenen.

Omdat het binnenvaartschip in de vaart moest kunnen keren, zag je nabij de loswal ook vaak een zwaaikom.

 

De kar achteruitrijdend de smalle en glibberige brug op sturen vergde een zekere bekwaamheid.
Ging het mis ? Dan ging je ‘de bietenbrug op !’

 

 

 

 

 

Zo heet dit kustwerk. Een landschapskunstwerk. Daar hebben we in Flevoland zo’n negen stuks van.
Pier en Horizon, van Paul Kort. De pier is tijdens de storm begin 2022 kapotgewaaid. En de gemeente is er klaar mee. Geen geld meer aan besteden. Helaas, pindakaas. Gelukkig is de horizon niet weggewaaid.

Wat zie je. Je ziet vijftien vlotten in het water drijven, die ieder met een touw vastgebonden zijn aan een paal. Ze drijven mooi met de wind mee. Allemaal de zelfde kant op.

Achter u staat een webcam. Die  neemt iedere ochtend een foto van het moment dat de zon precies in één lijn staat met de pier. En dan krijg je na een jaar een mooi filmpje.

Waarom die vlotten. Dat zijn kraggen. Geïnspireerd door Oud Kraggenburg. Ik zal het u uitleggen.

Kampen lag vroeger mooi aan de Zuiderzee en deed goede handel. Dat wilde Zwolle ook graag, maar zij waren voor de schepen slecht bereikbaar via het Zwarte Water. De Zwollenaren bouwden daarom een lange pier de Zuiderzee in, om de scheepvaart te begeleiden. En op het eindpunt van die strekdam kwam een eilandje met een vuurtoren.

Zo’n eilandje maakten ze van kraggen. Dat is een bundel bij elkaar gebonden takken en wortelstokken. Daarvan gooide ze er net zoveel van op het water, tot je erop kon staan. De scheepsjongen sprong er bovenop en riep: hier ga ik wonen. Hier bouw ik mijn burcht. Mijn Kraggenburg(t)
Oud Kraggenburg dus.
Het huidige Kraggenburg is er naar vernoemd.
Die oude vuurtoren is er nog steeds. Een eindje verderop. Nu middenin de Noordoostpolder.

 

 

  scroll down

 

Dit gedeelte van het Voorsterbos heeft de naam Waterloopbos gekregen omdat hier van 1951 tot 1996 het Waterloopkundig Laboratorium was gevestigd. Ze bouwden veel proefopstellingen zoals de havens van IJmuiden, Lagos, Bangkok en de Deltawerken.

Het laboratorium is in 1996 vertrokken en Natuurmonumenten heeft de grond verworven. Alle proefopstellingen waren in het bos brutaalweg achtergelaten. De natuur mag het weer overwoekeren en terug nemen. Zoals de ingenieus  de natuur hebben gebruikt om de loop naar hun hand te zetten, zo zal zal de natuur nu onze voetafdruk weer terugnemen en zich herstellen. Dat is de filosofie.

Toch wil Natuurmonumenten een paar opstellingen weel in oude glorie herstellen, zoals hier de Maasvlakte, bij Rotterdam.

Hier werd in de jaren 70 onderzoek gedaan naar de koelwatervijver van een destijds nog aan te leggen elektriciteitscentrale. Een kolencentrale trouwens. Die zou nu ongeveer gesloopt moeten zijn, maar door de oorlog in Oekraïne blijft hij nu toch nog even open.
Maar inderdaad, hier was te zien dat er aanzienlijke wervelingen ontstonden. En daarom werd besloten de bekleding van de echte koelwatervijver, het stortebed veel zwaarder uit te voeren dan vooraf gedacht.

Het leek hier in het bos een beetje op spelen met water en bootjes, maar die jongens waren toch wel goed bezig En zonder computers! Maar met stropdassen. Ingenieurs he.

An institute for applied research in the field of water and subsurface was located in this part of the forest from 1951 to 1996. They built many test setups such as the ports of IJmuiden, Lagos, Bangkok and the Delta Works. The laboratory left in 1996. The Society for the Preservation of Nature acquired this part. All test setups had been brutally left behind in the woods. Nature may overgrow it and take it back. Just as the engineers used nature to bend the barrel to their will, nature will now take back our footprint and restore itself. That’s the philosophy. Nevertheless, the Society on Nature wants to restore a few installations to their former glory, such as this one, the Maasvlakte, near Rotterdam. In the 70th, research was carried out here. It was about the cooling water pond of a coal-fired power station that had to be built near Rotterdam. It should have been powerd off by now, but due to the war in Ukraine, it will remain open for a while. It looked a bit like playing around with water and boats here in the woods, but those boys were doing well. And without computers! But with nice ties. Engineers, aren’t they

Dieser Teil des Voorsterbos erhielt den Namen Waterloopbos, weil sich hier von 1951 bis 1996 das Waterloopkundig-Labor befand. Sie bauten viele Testanlagen wie die Häfen von IJmuiden, Lagos, Bangkok und die Deltawerke.

Das Labor verließ das Unternehmen 1996 und Natuurmonumenten erwarb das Grundstück. Sämtliche Testaufbauten wurden grob im Wald zurückgelassen. Die Natur könnte es erneut überwuchern und sich zurückerobern. So wie die Genialen die Natur nutzten, um den Kurs ihrem Willen zu beugen, wird die Natur nun unseren Fußabdruck zurückerobern und sich selbst wiederherstellen. Das ist die Philosophie.

Dennoch möchte Natuurmonumenten einigen Exponaten ihren früheren Glanz zurückgeben, wie zum Beispiel der Maasvlakte in der Nähe von Rotterdam.

In den 1970er Jahren wurde hier der Kühlwasserteich eines noch zu errichtenden Kraftwerks erforscht. Übrigens ein Kohlekraftwerk. Eigentlich hätte es inzwischen abgerissen werden sollen, aber aufgrund des Krieges in der Ukraine bleibt es noch eine Weile geöffnet.
Aber tatsächlich konnte man hier sehen, dass erhebliche Wirbel entstanden. Und deshalb wurde beschlossen, die Auskleidung des eigentlichen Kühlwasserteichs, des Kippbetts, viel schwerer zu machen als bisher angenommen.

Es war ein bisschen so, als würde man hier im Wald mit Wasser und Booten spielen, aber den Jungs ging es gut und sie hatten keine Computer! Aber mit Krawatten. Ingenieure, hm.