In Marknesse wilde men een kunstwerk op alle invalswegen van het dorp. Dus hier ook.
Een kunstwerk met een ‘polderpionier’ of iets over de ontstaansgeschiedenis van de polder waren ze nu wel zat.
Bedenk eens wat anders.
Dat is Myrthe Hilderink goed gelukt.
De jongelui van alle Polderdorpen moeten, als ze naar de middelbare school gaan, fietsen naar Emmeloord. Gemiddeld toch iedere dag zo’n 8 km heen en weer 8 km terug.
En altijd tegenwind.
Ik ook, zij Myrthe.
U ook ?
Een vuurtoren midden in het land, dat vraagt om uitleg.
Zo’n 80 jaar geleden zou u hier tot uw kruintje in het water hebben gestaan. Nog geen Noordoostpolder.
Het stadje Blokzijl lag drie kilometer verderop, direct aan de Zuiderzee.
De toegang tot de haven van Blokzijl dreigde nog weleens te verstoppen. Om deze verzanding tegen te gaan, is er een lange strekdam aangelegd, de open zee in, richting Zuid-West.
Dat zou het dichtslibben van de haven voorkomen.
Aan het eind van de bijna drie kilometer lange strekdam is in 1907 een vuurtorentje of ‘lichtopstand’ gebouwd. De benzinelamp, later vervangen door een gaslamp, werd iedere avond aangestoken en ’s ochtends weer gedoofd.
Toen de Noordoostpolder droog viel, verloor deze aanvaar-route voor Blokzijl natuurlijk zijn functie en is de hele boel opgeblazen.
De lange strekdam is weer afgegraven en de basaltblokken zijn hergebruikt.
Spijt natuurlijk. De hang naar geschiedenis komt altijd achteraf. (!)
Daarom is in 2008 deze fraaie exacte replica gebouwd, op precies dezelfde locatie.
Mooi toch ?! Waar ter wereld zie je dat mensen midden in het land een vuurtoren bouwen.
positie 52°42’44.9″N 5°55’44.6″E
Een vuurtoren midden in het land, dat vraagt om uitleg.
Zo’n 80 jaar geleden zou u hier tot uw kruintje in het water hebben gestaan. Nog geen Noordoostpolder.
Het stadje Blokzijl lag drie kilometer verderop, direct aan de Zuiderzee.
De toegang tot de haven van Blokzijl dreigde nog weleens te verstoppen. Om deze verzanding tegen te gaan, is er een lange strekdam aangelegd, de open zee in, richting Zuid-West.
Dat zou het dichtslibben van de haven voorkomen.
Aan het eind van de bijna drie kilometer lange strekdam is in 1907 een vuurtorentje of ‘lichtopstand’ gebouwd. De benzinelamp, later vervangen door een gaslamp, werd iedere avond aangestoken en ’s ochtends weer gedoofd.
Toen de Noordoostpolder droog viel, verloor deze aanvaar-route voor Blokzijl natuurlijk zijn functie en is de hele boel opgeblazen.
De lange strekdam is weer afgegraven en de basaltblokken zijn hergebruikt.
Spijt natuurlijk. De hang naar geschiedenis komt altijd achteraf. (!)
Daarom is in 2008 deze fraaie exacte replica gebouwd, op precies dezelfde locatie.
Mooi toch ?! Waar ter wereld zie je dat mensen midden in het land een vuurtoren bouwen.
positie 52°42’44.9″N 5°55’44.6″E
Een vuurtoren midden in het land, dat vraagt om uitleg.
Zo’n 80 jaar geleden zou u hier tot uw kruintje in het water hebben gestaan. Nog geen Noordoostpolder.
Het stadje Blokzijl lag drie kilometer verderop, direct aan de Zuiderzee.
De toegang tot de haven van Blokzijl dreigde nog weleens te verstoppen. Om deze verzanding tegen te gaan, is er een lange strekdam aangelegd, de open zee in, richting Zuid-West.
Dat zou het dichtslibben van de haven voorkomen.
Aan het eind van de bijna drie kilometer lange strekdam is in 1907 een vuurtorentje of ‘lichtopstand’ gebouwd. De benzinelamp, later vervangen door een gaslamp, werd iedere avond aangestoken en ’s ochtends weer gedoofd.
Toen de Noordoostpolder droog viel, verloor deze aanvaar-route voor Blokzijl natuurlijk zijn functie en is de hele boel opgeblazen.
De lange strekdam is weer afgegraven en de basaltblokken zijn hergebruikt.
Spijt natuurlijk. De hang naar geschiedenis komt altijd achteraf. (!)
Daarom is in 2008 deze fraaie exacte replica gebouwd, op precies dezelfde locatie.
Mooi toch ?! Waar ter wereld zie je dat mensen midden in het land een vuurtoren bouwen.
Dit gedeelte van het Voorsterbos heeft de naam Waterloopbos gekregen omdat van 1951 tot 1996 het Waterloopkundig Laboratorium hier gevestigd was die veel proefopstellingen hadden aangelegd zoals de havens van IJmuiden, Lagos, Bangkok en de Deltawerken. Een mooi voorbeeld is de ‘Wind en stroomgoot’ een paar meter verderop.
Het laboratorium is verdwenen en Natuurmonumenten heeft in 2002 de grond verworven.
Bertus Halfweg werd gevraagd hier aan de Repelweg een kunstwerk te plaatsen. De Repel was een zandbank in de voormalige Zuiderzee voor de haven van Vollenhove.
Hij verbeeld hier zijn associatie met scheepswrakken, branding en golven. Hij maakte het werk van cortenstaal, omdat dit, door het roestige uiterlijk, aan het verleden doet denken. Het is een bankje wat een mooi uitzicht biedt over het water en geeft je het idee dat je in een scheepswrak zit, al lijkt het ook wel op een vis.
In 2015 organiseerden Radio Veronica en de Koninklijke Landmacht een landelijke project waarmee 70 jaar vrijheid in Nederland werd gevierd. Radio Veronica had de luisteraars opgeroepen om maatschappelijke projecten aan te dragen die zij vonden passen bij 70 jaar Vrijheid in Nederland.
Uit de inzendingen zijn zeventig projecten gekozen die ook in een recordtijd van 70 uur zijn gerealiseerd.
Clubhuizen werden opgeknapt, bewoners van verzorgingshuizen kregen een dagje uit en bekende Nederlanders gaven gratis optredens.
Ook Marknesse was één van de gekozen projecten.
Het 11e Pantsergeniebataljon van de Koninklijke Landmacht en vele vrijwilligers uit Marknesse realiseerde samen dit ontwerp van Edwin Visserman.
Je ziet een golf die over de dijk slaat en een schop die het lijkt te keren.
De kleuren blauw, geel en de schop vind je ook terug in de vlag en het wapen van Marknesse.
Dit gedeelte van het Voorsterbos heeft de naam Waterloopbos gekregen omdat van 1951 tot 1996 het Waterloopkundig Laboratorium hier gevestigd was die veel proefopstellingen hadden aangelegd zoals de havens van IJmuiden, Lagos, Bangkok en de Deltawerken. Een mooi voorbeeld is de ‘Wind en stroomgoot’ een paar meter verderop.
Het laboratorium is verdwenen en Natuurmonumenten heeft in 2002 de grond verworven.
Bertus Halfweg werd gevraagd hier aan de Repelweg een kunstwerk te plaatsen. De Repel was een zandbank in de voormalige Zuiderzee voor de haven van Vollenhove.
Hij verbeeld hier zijn associatie met scheepswrakken, branding en golven. Hij maakte het werk van cortenstaal, omdat dit, door het roestige uiterlijk, aan het verleden doet denken. Het is een bankje wat een mooi uitzicht biedt over het water en geeft je het idee dat je in een scheepswrak zit, al lijkt het ook wel op een vis.
Hubert van Lith (1977)
De pionier. Een duidelijk beeld waarover eigenlijk weinig aan toe te voegen is. Zo zien wij de eerste generatie polderwerkers. Stoer en sterk. En met een paar stevige knuisten. Staand op de dijk. Het symbool van dijkwerkers. Hubert van Lith heeft het kunstwerk eerst in klei geboetseerd, nog duidelijk te zien, waarna het in brons is gegoten.
9 september 1942 staat eronder. Dat is de datum die de Noordoostpolder aanhoud als de dag dat de polder officieel droog viel.
Dat is natuurlijk een beetje gekozen. Het oosten van de polder was toen allang droog, maar het gebied rond Tollebeek, dat een stuk lager ligt, kwam toen net droog te liggen.
Bij Marknesse, het oudste dorp van de polder, was het water al in juni 1942 weg.