door Egbert Philips (2002)
Deze begraafplaats naar ontwerp van tuinarchitect Mien Ruys, is in 2000 flink uitgebreid. Toen is naast dit kunstwerk ook de prachtige berceau aangelegd. Deze loofgang die begroeid is met witte regen geeft een licht-donker beleving en symboliseert de overgang van het leven naar de dood.
In onze cultuur richten wij bij ieder graf een rechtopstaande steen op. Toch, als je nu over al die stenen heen kijkt wordt het horizontale beeld dominant. Al die zerken zijn eigenlijk ongeveer even hoog.
Daarom wilde de kunstenaar een hoog verticaal element wat niet zwaarmoedig de grond in zakt, maar opstijgt en lucht geeft.
Het moet de opgesloten mensen er uit kunnen tillen.
De maatgeving spiegelt de kunstenaar naar de menselijke maat. Niet groots en imposant, maar ongeveer manshoog, de breedte is een el, de vlakken zijn één hand lang en breed, en die kleine rondjes zijn ongeveer een duimnagel groot.
De kolom, een stele, ruw en onbewerkt, waar een doek omheen geslagen is, glad en gepolijst, is uit één stuk impala graniet gemaakt en is 3000 kilo zwaar. De ruwe steen die uitsteekt, vraagt om aanraking. En dat wil de kunstenaar ook. Hij heeft al één stukje glad gepolijst. Aan u de rest.