Op Urk, waar bijna iedereen van de visserij leefde, voer Willem Romkes met zijn botter U.K. 27 uit.
Tijdens het uitzetten van de netten raakte hij verstrikt in een touw, de lijn trok strak en kneep zijn been af.

Geschreven staat: ‘hij stond in de kink van een touw‘.
In de scheepvaart betekend dit een ‘valse draai in een touw of kabel’
De uitdrukking ‘kink in de kabel’ komt daarvandaan. Een onverwachte tegenvaller

In paniek zeilden de mannen naar Amsterdam, waar Willem in het Wilhelmina Gasthuis belandde. Daar werd zijn been geamputeerd.
Hij lag wakker van zorgen: pas getrouwd, geen inkomen, geen sociale voorzieningen.

Op een dag kwam Cornelia, een rijke vrouw die zieken bezocht, langs zijn bed.
Ontroerd door zijn verhaal vroeg zij wat hij nog wél zou kunnen.
Willem had er al nachten over gepiekerd: misschien een winkeltje beginnen.
Cornelia beloofde hem te helpen.
Toen hij voldoende hersteld was, gaf zij hem geld om spullen te kopen en als marskramer langs de deuren te verkopen.
Het is daarom dat Willem Romkes de bijnaam ‘De Koopman’ kreeg.

Met zijn houten been sjouwde Willem van huis tot huis, maar het werd hem al gauw te zwaar.
Zijn vrouw stelde voor Cornelia te schrijven.
Die hielp opnieuw: ze schonk en leende geld zodat Willem een woonwinkel kon laten bouwen.

In de gevel liet hij een steen inmetselen met een danktekst aan God, als blijvend teken van hulp en voorzienigheid in zijn nood.

Een gedenksteen werd in de voorgevel geplaatst met deze tekst:

Christen die dit huis aanschouwd.
O, zie toch de hulp des Heeren.
Rijk aan Liefde, ’t is gebouwd.
Naar mijn wensch en mijn begeeren.
Elkeen die deez woning ziet.
Love en prijze Gods ontferming.
In mijn druk liet Hij mij niet.
Angstig roepen om bescherming

1877

Wie nu de beginletters van deze gedenksteen goed leest die ziet de naam ‘Cornelia’, in dankbare herinnering aan deze nobele vrouw

Het ging Willem en zijn vrouw voor de wind en de zaken gingen goed.
Ze kregen vijf kinderen.

Hij was een beminnelijk man. Vriendelijk en behulpzaam voor ieder die problemen had.

Bron en meer informatie: Urker Volksleven